Gelijktijdige nierziekte
Zowel hyperthyreoïdie als chronische nierziekte (CKD) zijn veel voorkomende ziekten bij geriatrische katten die tegelijkertijd kunnen voorkomen.
De diagnose van hyperthyreoïdie bij een kat met CKD kan gecompliceerd zijn omdat niet-thyreoïdale ziekten zoals CKD de totale thyroxineconcentraties in het plasma kunnen onderdrukken tot in het normale bereik, zelfs als er hyperthyreoïdie aanwezig is.
Hyperthyreoïdie kan ook de diagnose van gelijktijdige CKD bemoeilijken omdat hyperthyreoïdie een verhoging van de glomerulaire filtratiesnelheid en een vermindering van de spiermassa veroorzaakt, die beide leiden tot een verlaagde plasmacreatinineconcentratie. Dit kan de aanwezigheid van onderliggende CKD maskeren, omdat we de plasmacreatinineconcentratie gebruiken als maat voor de nierfunctie.
Desondanks tonen studies aan dat ongeveer 10% van de hyperthyroïde katten azotemisch is op het moment van diagnose van hyperthyreoïdie en dat deze patiënten een slechtere prognose hebben dan hyperthyroïde katten die niet-azotemisch zijn op het moment van diagnose (Williams et al, 2010).
Voor katten die niet-azotemisch zijn bij diagnose, maar vervolgens azotemie ontwikkelen (IRIS stadium 2 of 3) na behandeling van de ziekte, is er momenteel geen indicatie om hyperthyreoïdie bij deze patiënten te onderbehandelen (Williams et al, 2010). iatrogene hypothyreoïdie moet echter worden vermeden. (Williams et al, 2010).
Meer informatie over het onderzoek achter de behandeling van katten met gelijktijdige hyperthyreoïdie en chronische nierziekte is te vinden in onze speciale E-learning module die hier toegankelijk is.