Wat is droes?

Paarden reizen de hele wereld rond om deel te nemen aan paardenevenementen. Dit gaat uiteraard gepaard met een risico op overdracht van infectieziekten.

Recent werd een wereldwijd platform voor genoomonderzoek van S. equi opgezet. 670 isolaten afkomstig uit 19 landen zijn bestudeerd. Dit unieke project heeft talrijke voorbeelden aan het licht gebracht van de verspreiding van S. equi over de hele wereld en het belang aangetoond van bioveiligheid, diagnostische tests en vaccinatie voor de preventie van ziekte-overdracht. Deze studie heeft zes grote clusters van S. equi (BAPS-types) geïdentificeerd. Daarbij werd ook vastgesteld dat BAPS2 is ontstaan en de dominante cluster is in Europa.

Dezelfde S. equi-variant werd aangetroffen bij paarden in Argentinië, de Verenigde Arabische Emiraten en het Verenigd Koninkrijk. Dit is slechts één voorbeeld van de grensoverschrijdende transmissie van S. equi.

• Alle paarden hebben twee luchtzakken. Deze zijn uitpuilingen van het middenoor.
• S. equi komt in de luchtzak terecht tijdens de ziekte en overleeft hier bij ongeveer 10% van de herstelde paarden. Deze worden “dragers” genoemd.5, 6
• Dragers zien er gezond uit, maar zijn toch in staat droes te verspreiden naar andere paarden.

DIVA staat voor: Differentiate Infected from Vaccinated Animals.

Onlangs is een nieuw intramusculair droesvaccin beschikbaar gekomen dat geen levende of dode S. equi-cellen bevat, maar in plaats daarvan de immuunrespons van paarden richt op acht belangrijke eiwitten, om zo maximale bescherming te kunnen bieden. Deze eiwitten zijn niet dezelfde als de eiwitten die worden gebruikt in de diagnostische bloedonderzoeken om droesinfecties op te sporen.

Paarden die met een DIVA-vaccin zijn gevaccineerd, kunnen evenementen en veilingen bijwonen of naar een andere stal worden overgebracht zonder positief te testen, tenzij ze met S. equi zijn besmet.

1. Pusterla et al. Surveillance programme for important equine infectious respiratory pathogens in the USA. Vet Rec 2011;169:12. 

2. Defra quarterly disease surveillance reports. 

3. Boyle et al. Streptococcus equi infections in the horse: guidelines for treatment, control, and prevention of strangles – Revised Consensus statement. J Vet Intern Med 2018;32:633-647. 

4. Mitchell et al. Globetrotting strangles: the unbridled national and international transmission of Streptococcus equi between horses. Microb Genom 2021;7:1-14. 

5. Newton et al. Detection and treatment of asymptomatic carriers of Streptococcus equi following strangles outbreaks in the UK. Equine Infectious Diseases VIII: Proceedings of the Eighth International Conference, Dubai, March 1998 

6. Newton et al. Control of strangles outbreaks by isolation of guttural pouch carriers identified using PCR and culture of Streptococcus equi. Equine Vet J 2000; 32:515–526. 

7. Fonseca et al. Antibiotic resistance in bacteria associated with equine respiratory disease in the United Kingdom. Vet Rec 2020;187:189. 

8. Pringle et al. Influence of penicillin treatment of horses with strangles on seropositivity to streptococcus equi ssp. Equi – specific antibodies. J Vet Intern Med 2020;34:294-299.